De Wet Normering Topinkomens:
Topfunctionarissen mogen kiezen of delen
Door: Wim Wetzels
De laatste tijd zien we dat topfunctionarissen bij de lagere overheid steeds vaker worden “gepusht” de organisatie te verlaten. De Wet Normering Topinkomens (WNT) zegt dan hoeveel ontslagvergoeding er maximaal gegeven mag worden. Tegelijkertijd maakt de wet het moeilijker om te kiezen voor het mobiliteitsdienstverband. Daarvoor moet een topfunctionaris onvrijwillig vertrekken. Ik leg het verder voor je uit.
Terug naar de basis
De Wet Normering Topinkomens ging in 2013 al in. Een kleine opfrisser: het doel van de WNT is het tegengaan van onnodige hoge beloningen en ontslagvergoedingen in de publieke sector. Dat geldt dus bijvoorbeeld voor gemeentesecretarissen en raadsgriffiers. Ook moeten de inkomens en ontslagvergoedingen openbaar worden gemaakt om meer transparantie te creëren.
Concreet betekent dit dat een topfunctionaris volgens de wet niet meer dan 75.000 euro ontslagvergoeding mag ontvangen. Daaronder vallen alle bezoldigingen behalve kostenvergoedingen of afspraken uit de cao. Denk hierbij aan de bovenwettelijke uitkering, een alternatief voor de vroegere wachtgeldregeling, die in de cao van gemeenten is opgenomen.
De manier waarop het ontslag plaatsvindt, biedt ruimte voor aanvullende uitkeringsrechten bovenop de 75.000 euro. Als een ontslag bijvoorbeeld onvrijwillig verloopt, heeft de ontslagene recht op een aanvullende transitievergoeding. Maar hiermee komt de topfunctionaris wellicht alsnog boven de grens uit die de WNT stelt.
Mobiliteitsdienstverband als alternatief
Een alternatief voor een ontslag vanuit de werkgever is het aanbieden van een mobiliteitsdienstverband. Dit is een goed alternatief om prettig uit elkaar te gaan waarbij de werknemer optimaal geholpen wordt. De kosten van het mobiliteitsdienstverband mogen evenwel niet hoger zijn dan opgebouwde uitkeringsrechten en de vastgestelde ontslagvergoeding volgens de WNT.
Echter zegt de WNT impliciet dat de mogelijkheid tot een langer mobiliteitsdienstverband er alleen is als er sprake is van onvrijwillig ontslag. Iets wat ik liever niet zie. Ik pleit juist voor een manier waarop werkgever en -nemer met wederzijdse goedkeuring uit elkaar gaan. En een reële duur van het mobiliteitsdienstverband kunnen overeenkomen.
Nu krijg je situaties waarin werkgever en werknemer op zoek moeten naar een ontslagvorm waarin de duur van het mobiliteitsdienstverband kan worden opgerekt. Dus doen ze alsof iemand onvrijwillig wordt ontslagen. En dat kan niet de bedoeling zijn wanneer je eigenlijk met wederzijdse goedkeuring vertrekt.
Hier onderken ik een taak voor cao-partijen om dit binnenkort beter op te nemen in de cao. Dat betekent namelijk een betere uitkomst voor werkgever en werknemer omdat zij goed uit elkaar kunnen gaan.